Gisteren was ik zo chagrijnig. Terneergeslagen is misschien een beter woord. De vooruitzicht om weer naar het ziekenhuis te gaan staat me steeds meer tegen... Zit zelfs al uitwegen te zoeken. Als ik nu gewoon even bel dat ik niet kom... oh nee, dat gaat helemaal niet.... Vandaag hoefden we pas om 15.00 op Lab te zijn. 16.10 bij de onc. Het wachten duurde vreselijk lang in dat hete bedompte wachthok. Heel erg lang!! Maar dokter A. neemt dan ook wel echt de tijd voor je. Ik vond het een erg fijn gesprek. Ze vroeg ook naar mijn kwaliteit van leven, of ik nog kon genieten, of ik nog leuke dingen doe, of ik nu ánders leef, hoe het met mijn zoon gaat, of hij beseft hoe het ervoor staat, enz enz enz.... Ze luisterde betrokken en vertelde ook over een verlies binnen haar eigen familie. Niet zomaar om dat te vertellen maar om aan te geven wat nog belangrijk is... om dingen nog te bespreken met elkaar, hoe moeilijk ook... Ze had me laten huilen, verschillende keren. Dan zegt ze dat ik niet moet huilen en ik zeg; doe ik ook niet!!! En ze zei dat ik zo mooi huil.... Ik voel echt dat ze begaan is met mij... voelt fijn...
Nou, de bloeduitslagen...... Chemo kan niet doorgaan op woensdag, de witte bloedlichaampjes zijn te laag. Rond de 900....Ik stond perplex! Dat had ik helemaal niet verwacht omdat ik me lichamelijk heel goed voel naar omstandigheden... (met kleine uitzonderingen)... Het betekent dat mijn lichaam zichzelf nog niet goed genoeg heeft hersteld voor een volgende dot vergif... Belachelijke reactie maar ik dacht: joepie! Woensdag VRIJ!!! Hoezo beu?
In de auto naar het ziekenhuis was ik stil en huilde. Kon niet stoppen. Bijna daar vroeg Marco: "gaat het?". Ik knikte en wees. Naar het nummerplaat van de auto voor ons... ***-BEU-***
Geen opmerkingen:
Een reactie posten