Een dagje alleen San Fransisco. De mannen gaan naar Alcatraz en een of andere sience iets. Zo ontzettend behoefte om mijn eigen ding te doen. In mijn eigen tempo en met niemand rekening hoeven houden. Het was een zalige dag. Zoveel gezien en gedaan. De vrijheid, de zelfstandigheid, zelf keuzes maken. Gewoon op een bankje zitten en naar mensen kijken. Zo boeiend. SF bruist van leven. Van een lunch genoten gewoon lekker op een plein waar van alles te zien was. Daar stond ook een man te zingen en saxofoon te spelen... Dryfuss of zo. Thuis maar even googelen. Een liedje ontroerde me en daar zat ik dan... alleen te janken... Ook hier ben ik niks bijzonders, onzichtbaar, er niet toe doend... Alleen... alles gaat gewoon door. Ik vraag me steeds af of er mensen zijn die, als ze mij met m'n hoofddoekje zien, dat koppelen aan kanker. Of ben ik de enige die echt kijkt naar de mens en verder denkt dan wat je ziet... D'r was een keer een blik van verstandhouding, een glimlach. Maar dat was van een Moslimvrouw. Misschien denkt iedereen dat ik dat ben. Gewoon Moslima. Er is geen een keer op deze reis iemand geweest die iets vroeg of zei daarover. Is dat desinteresse of gewoon niet durven. Het is natuurlijk ook niet netjes om dat rechtuit te vragen. Maar het is wel iets waar ik voortdurend mee bezig ben.... Al zeg ik daar ook tegen de mannen heel weinig over. Me steeds groot houden.
En dan me rot voelen omdat ik vind dat er geen rekening mee gehouden wordt... zij zeuren over moe zijn.... en dan denk ik...pffffff...ik ben degene die mag klagen!
